Sedye ile odaya getirilirken gözlerim duvardaki panoya değdi. Kadın doğum servisinde bulunması gereken türden bir resim. Eşim benim görmediğimi düşünerek panoyu yavaşça duvardan indirip masanın arkasına itti. Hemşire serum takıp ilaçlarımı verdikten sonra odadan çıktı. Eşim karmaşık rapor ve tahlil takibi için yeniden sıraya girmeye gitti.
Annem mescitte namaz kılıyor olmalı. Herkes gidince panonun içindeki resim usulca sıyrıldı, mermer zeminde kaydı, kolundaki bebeği düşürmemeye dikkat ederek duvarlarda gezmeye başladı. Resimdeki kadının sağ koluna yatırıp dolgun göğüslerini ağzına verdiği gürbüz bebek hafifçe gerindi, iştahla emmeye devam etti. Ben bu görüntüye dayanamayıp başımı çevirdim.
Bebek doymak bilmiyordu. Hangi tarafa baksam o taraftaki duvara geçiyorlardı. Sonra tavana çıktı resim. Bebeğin ağzından taşan sütler damlıyordu. Yüzüm, gözüm, her yanım süt içinde kaldı. Şimdi bebek de ağlamaya başladı. Sırtımdaki yastıkları alıp kulaklarımı tıkadım. Susturun bu sesi, süt emen ve ağlayan bebeklere dayanamıyorum. Koridordan gelen seslere, pembe mavi kapı süslerine, kutlama çiçeklerine de. Ellerini karınlarına götürüp: “Çok acıyor.” diyen nazlı annelere. Acıyor mu? diye, hışımla bağırıyorum. Sesimdeki ölü kuş içimi gagalıyor. Kan içinde kalıyor yatağım. Tavandaki resim sürekli süt damlatıyor. Damladıkça göğüsleri daha bir dolgunlaşıyor kadının. Boğulacağım bu süt deryasında. Neden kimse görmüyor? Neredesiniz?
“Süt damlıyor!” diye bağırıyorum. Kendi sesimden ürküyorum. Annem yanıma geliyor, avucunda buruşturduğu kağıt mendille gözlerini kuruluyor. Elini göğsüme dokundurup: “Doktora söyledim, sütü kurutacak ilaç vereceklermiş.” diyor.